Pewnego
dnia postanowiliśmy pojechać do położonego w niedużej odległości St. Moritz.
Pogoda była ładna i postanowiliśmy dać trochę odpocząć naszym nóżkom.
Pojeździliśmy sobie na nartach do 13.00, wróciliśmy, przebraliśmy się i w
drogę. Miała być to krótka wyprawa – do St. Moritz jest tylko 45 km górskim dróżkami.
Najpierw pojechaliśmy na stację benzynową zatankować paliwo. I ups! Niespodzianka.
Stacja była „Chiuso”. Zapomnieliśmy o prostej rzeczy. We Włoszech maja
sjestę i w środku dnia wszystko jest zamknięte. Całe szczęście, że na
jednej stacji przerwa kończyła się o 14-stej i udało nam się zatankować J
Wyruszyliśmy więc w drogę. Jedziemy, a tu nagle zakręt, a za zakrętem………
koniec drogi. Jest szosa, a nagle prawie pół metra śniegu. 
I
po prostu nie ma drogi. W oddali wioska, ludzie chodzą w rakietach śnieżnych,
ale do St. Moritz to można dojechać, ale dopiero jak śnieg stopnieje !
Co
do samego Livigno, to miałam tam jeden malutki problem. Często traciłam oddech.
Parę schodów, albo kawałek pod górkę, a ja już ciężko dyszałam. No ale
mieszkaliśmy na wysokości 1800
m n.p.m., a na nartach jeździliśmy z prawie 3000 m n.p.m. Poza tym
wszystko było jak w bajce.
Ale
niestety co dobre szybko się kończy i nie wiadomo kiedy minął tydzień i powrotu
czas nastał.
W
piątek poszliśmy sobie do restauracji na kolację i pożegnanie z Alpami, pizza,
winko, deserek, mhmm.
Wyjechaliśmy
z Livigno w sobotę koło południa i zdecydowaliśmy, że pojedziemy jednak
zwiedzić to miejsce dwóch olimpiad i jeden z najbardziej znanych kurortów, jak
mawiają niektórzy „miasteczka snobów” – St. Moritz.
Szczerze
mówiąc nie zrobiło na mnie większego wrażenia. Typowo turystyczne miasteczko,
tylko ceny jakby troszkę z innej bajki.
A
potem ruszyliśmy w drogę powrotną po drodze korzystając z objazd, (bo droga
główna była w remoncie) takimi dróżkami:
Na
trasie zrobiliśmy jeszcze jeden mały postój – zatrzymaliśmy się w Innsbruku.
Podeszliśmy do skoczni Bergisel i zwiedzaliśmy stare miasto. Co prawda było po
21-szej, ale było cudownie. Nie przypuszczałam, że to tak piękne miasto. Chodzi
mi tu głównie o starówkę – bardzo ładna. Będziemy musieli jeszcze tam wrócić i
zobaczyć za dnia.
Droga powrotna była już pod względem pogodowym nieco lepsza, poza mgłą, której wręcz nie znoszę. A była tak duża, że momentami nic nie było widać.
Ale
dojechaliśmy dobrze i na śniadanie byliśmy w Polsce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz