To był nasz pierwszy wyjazd do Mediolanu (zresztą do Werony i Padwy
też, tylko w Wenecji wcześniej byliśmy). Jak z każdym miejscem, do
którego jedzie się po raz pierwszy związane są jakieś wyobrażenia.
Mediolan jest najważniejszym włoskim ośrodkiem
gospodarczo-finansowym, największym ośrodkiem przemysłowym Włoch i
jednym z najbogatszych miast w Europie. Znany jest też jako stolica
finansów i mody. Wyobrażałam sobie Mediolan jako miasto nowoczesne, ze
szklanymi wieżowcami na obrzeżach i bardziej zabytkowym sercu, miasto,
gdzie pełno biznesmenów w drogich garniturach i pięknych kobiet
biegających po drogich sklepach. Czy wszystko było takie jak moje
wyobrażenia ? Odpowiedź poniżej ;))
Zaczynamy !
O
8.20 wylądowaliśmy na lotnisku w Bergamo, a stąd już tylko ok. 50 km do
Mediolanu. Lotnisko jest nieduże, ale wszystko fajnie zorganizowane.
Sprzed terminala odchodzą co chwilę autobusy to do Bergamo, to do
Bresci, to do Milano. Koszt przejazdu to 5 euro od osoby.
Po ok.
50 minutach nasz autobus dojechał do Stazione Centrale. Postanowiliśmy
się trochę rozejrzeć, bo w końcu za dwa dni mieliśmy wsiąść do pociągu z
tej właśnie stacji i ruszyć w dalszą drogę. Sprawdziliśmy rozkład
jazdy, przetestowaliśmy automaty do zakupu biletów, pooglądaliśmy i
ruszyliśmy dalej. Po wyjściu ze budynku stacji, który jest bardzo
stylowy i zabytkowy,
naszym oczom ukazał się Wieżowiec Pirelli:
Tak, i był to jedyny wieżowiec jaki widzieliśmy...
Do
centrum postanowiliśmy iść pieszo i po drodze mijaliśmy różne miejsca i
budynki - w większości dość stare i wiecie co - szału nie było ! Nijak
miało się to do moich wyobrażeń...
Idąc ulicami Mediolanu
dotarliśmy do Giardini Pubblici di Villa Reale - bardzo ładnych ogrodów i
takich trochę nietypowych, z np. takimi skałkami:
Oczywiście po drodze mijaliśmy tysiące skuterów:
ale też auta elektryczne, których w Milano jest całkiem sporo:
Po spacerze z przerwą na włoskie śniadanie naszym oczom ukazał się Leonadro da Vinci na cokole.
Wczytując się w przewodnik, okazało się, że stoimy na wprost
Teatro alla Scala, zwanego popularnie La Scala:
I
to jest moje największe rozczarowanie... Bo myślałam, że zobaczę coś
naprawdę spektakularnego, a tu gdybym nie przeczytała to nawet bym nie
zwróciła na ten budynek uwagi :( Na stronie internetowej można zobaczyć
jaki w środku jest przepych i elegancja, a z zewnątrz tylko afisze
wskazują, że można obejrzeć i przeżyć coś niesamowitego. Niestety opery
zwiedzać nie można, tylko podczas przedstawień można zobaczyć jej wnętrze.
Poszliśmy dalej, a tam było już tylko piękniej było:
Galleria Vittorio Emanuele II
- najstarsza na świecie galeria handlowa, gdzie teraz mieszczą się luksusowe butiki i nie tanie restauracje
czy
Il Duomo:
ale o Katedrze może później ;)
Dawno
minęło już południe, a my wciąż z plecakami. Kupiliśmy sobie dwudniowe
bilety na całą komunikację miejską (8,25 euro od osoby), podjechaliśmy
metrem, a potem jeszcze z 1,5 km na piechotę. Nie minęło pół dnia
naszej podróży, a ja już ledwo nogami powłóczyłam.
Nasz hotel był na prawdę luksusowy, trafiłam na dobrą okazję na
booking.com, w hotelu 4-gwiadkowym znalazłam pokój za 1/10 ceny !!!
Hotel bardzo mi się podobał, a i śniadania mieli spoko - nawet cappuccino podawali na życzenie.
Po
rozpakowaniu i odświeżeniu się ruszyliśmy na dalszy podbój Mediolanu.
Tym razem nieco bliżej naszego hotelu niż metro odkryliśmy przystanek
tramwajowy, skąd tramwaj wiózł nas do samego centrum. Zaskoczeniem
największym były właśnie tramwaje. Już po drodze z dworca zauważyliśmy
jak wyglądają:
a
jak do niego wsiedliśmy, okazało się jak ten środek lokomocji jest
niesamowicie głośny - rozmowa w środku jest bardzo utrudniona ;)) Tak,
mają też nowsze tramwaje, ale te nowsze obsługują tylko dwie linie -
przeważająca większość wygląda jak wyżej.
Tramwaj okazał się
bardzo przydatnym środkiem transportu i potem poruszaliśmy się głównie
tramwajami, bo po pierwsze dość szybko, a po drugie można - w
przeciwieństwie do metra - sporo zobaczyć.
W centrum najpierw podeszliśmy do knajpki na panini, foccacię i kawkę:
i najedzeni ruszyliśmy na dalszy spacer po mieście.
Znów dotarliśmy do Galerii:
a potem dotarliśmy do
Castello Sforzesco, który obejrzeliśmy z zewnątrz, ale też obeszliśmy wszystkie dostępne dziedzińce:
Za zamkiem rozciąga się olbrzymi Parco Sempione, zakończony Arco della Pace (Łuk Pokoju)
Po
drodze mijaliśmy dużo ciekawego sprzętu jeżdżącego - mi najbardziej
podobały się skutery na trzech kołach - z przodu dwa, z tyłu jedno.
Podczas
naszych wędrówek dotarliśmy ponownie do Katedry, ale trudno tam nie
trafić, to wielki obiekt (pod względem wielkości zajmuje trzecie miejsce
na świecie), znajdujący się w samym sercu miasta i podobno, przy dobrej
widoczności tą wielką bryłę widać z wierzchołków Alp. Tych wieżyczek,
które widać na zdjęciu jest 135, a na katedrze umieszczonych jest ponad
2200 figur - postaci świętych, z których każdy ma 3-4 metry wysokości.
Naprawdę imponujące.
Katedrę
zwiedziliśmy także w środku - robi wrażenie. Wewnątrz znajdują się
olbrzymie witraże, ponoć największe ze wszystkich jakie kiedykolwiek
wykonano
Według mnie będąc w Mediolanie koniecznie trzeba zwiedzić to miejsce.
Jak byliśmy w okolicach zamku, okazało się, że organizowany jest tam... bieg nocny dla kobiet :)
Byłam pod wrażeniem ile kobiet w
najróżniejszym wieku stanęło na starcie. Kilka tysięcy !
Ale
obejrzeliśmy tylko przygotowania do startu i start, a potem ruszyliśmy
na dalszy spacer i w konsekwencji dotarliśmy do hotelu po 22-giej.
Po śniadaniu postanowiliśmy wyruszyć spacerem do metra, żeby następnie dojechać do dzielnicy San Siro.
Nasz spacer przebiegał przez uroczą dzielnicę Ticine
Na San Siro pierwsze kroki skierowaliśmy na Hipodrom (Ippodromo dell Galoppo) , gdzie znajduje się rzeźba konia:
Jest
to koń, którego pierwowzór wykonał Leonardo da Vinci. Niestety rzeźba
Leonardo była z gliny i podczas najazdu Francuzów łucznicy trenowali
celność właśnie na rzeźbie, która wkrótce zmieniła się w bezkształtną
bryłę. Leonardo w swoich notatkach miał szczegółowe szkice i opisy koni i
jak się okazało, już w XV wieku pracował na możliwością odlewania
posągów z brązu. Niestety jego notatki rozproszyły się po świecie i
dopiero pod koniec XX wieku udało się zebrać je wszystkie, i według
oryginalnego projektu Mistrza, oddając mu hołd wykonano z brązu tego oto
konia, który w 1994 roku stanął na Hipodromie Mediolańskim.
Po drugiej stronie ulicy, vis-a-vis Hipodromu znajduję się słynny
Stadion San Siro,
stadion, gdzie swoje mecze rozgrywają obie Mediolańskie drużyny -
zarówno Inter Mediolan, jak i AC Milan. Stadion widzieliśmy tylko z
zewnątrz, bo w środku trwały próby, do jakiegoś koncertu, ale w
porównaniu z Camp Nou w Barcelonie to wydał mi się jakiś taki "mizerny"
;)
Po powrocie do centrum powróciliśmy do naszego snucia się po mieście
Trafiliśmy do Rotundy (na zdjęciu wewnątrz):
potem znów centrum:
na ulicę sklepów znanych projektantów:
nietypowych fontann
a nawet na naukę żeglowania dla dzieci (zresztą bardzo pomysłowe połączenie reklamy basenów ogrodowych ze szkołą żeglarską)
sklep ZARA
Znów Zamek
i igła z nitką :)
W między czasie udaliśmy się na obiad do takiego uroczego miejsca:
Spacerują uliczkami w centrum miasta natknęliśmy się sklep z antykami, a tam na wystawie moją uwagę przykuła tabliczka:
jak weszliśmy do środka okazało się, że oprócz całej kupki z adresami, polskich niespodzianek jest więcej:
Już
wspominałam o Leonardo da Vinci, którego pomnik znajduje się w
centralnym punkcie miasta, między La Scala a Galerią. Mistrz Leonardo z
Mediolanem związany był 17 lat i miasto przesiąknie jest jego
obecnością.
Jednym z miejsc, które chcieliśmy zobaczyć to refektarz kościoła
Santa Maria della Grazie,
gdzie znajduje się "Ostatnia wieczerza" stworzona przez da Vinci. Po
kupieniu biletów na samolot dowiedziałam się, że bilety tam trzeba
rezerwować z wyprzedzeniem. Weszłam więc na stronę internetową, a tam
komunikat, że od 18 maja można rezerwować bilety na... sierpień ! Tak
więc nie było nam dane obejrzeć fresku. Ale pod kościół dotarliśmy
(niestety było trochę późno i był już zamknięty)
Z
innych ciekawostek: w trzech miejscach w Mediolanie spotkaliśmy
gigantyczne kolejki - dwie w centrum, trzecia koło naszego hotelu.
Wszystkie za... lodami. Te w centrum odpuściliśmy, a o tej trzeciej za
chwilę.
W sobotę wieczorem nasze kroki skierowaliśmy ponownie na Piazza del Duomo, bo odbywał się tam koncert muzyki poważnej.
prawdziwe tłumy były.
A
kiedy już odczuliśmy mocno zmęczenie postanowiliśmy wrócić do hotelu,
bo na drugi dzień czekała nas podróż. Idąc już od tramwaju naszym oczom
ukazał się tłum ludzi. Prawdziwa kolejka, taka, jak widzieliśmy w
centrum. Napis nie budził żadnych wątpliwości - lodziarnia !
Mimo,
że było koło 23-ciej postanowiliśmy ustawić się w kolejce. A gdy
już zapłacilismy okazało się, że dostaliśmy numerek, taki jak czasami na
poczcie lub w banku i mamy czekać na swoją kolej ! Wyświetlał się chyba
57 (na pomysł, żeby zrobić zdjęcie wpadłam troszkę później), a my
mieliśmy 79!
Ale było warto, tak pysznych lodów nigdy nie jadłam. Wzięłam sobie smaki poziomkowy i biszkoptowy. REWELACJA !!!
A rano ten zakątek smakowych cudów wyglądał tak:
W
niedzielę, po śniadaniu zebraliśmy się i ruszyliśmy na dworzec
kolejowy. Czas trochę nam się skurczył i na miejsce dotarliśmy jakieś 15
minut przed odjazdem pociągu. Na szczęście mają dużo biletomatów i
kupienie biletu trwało tylko chwilkę. Znaleźliśmy właściwy peron
i o 11.25 opuściliśmy Milano.
Moje
wyobrażenie o Mediolanie, zostało trochę zmienione. Nie jest to miasto
nowoczesne, ale też nie jest mocno zniszczone. Będąc tam nie czułam, że
jestem w jednym z najważniejszych ośrodków przemysłowo - finansowo -
bankowo - modowych. Na ulicy, gdzie znajdują się sklepy najważniejszych
projektantów, to szczerze mówiąc nawet nie wiem jak się znaleźliśmy,
dopiero po dłuższej chwili zauważyłam napis PRADA. Nie widać tego
blichtru i przepychu. Nie spotkaliśmy też super modnie ubranych pań
biegających po tych sklepach. Super eleganckich panów biznesmenów też
wielu nie było. A samo miasto oceniam jako przyjazne. Podobało mi się.
cdn...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz