Następnego
dnia pobudka była o 6.00, bo postanowiliśmy zwiedzać Barcelonę, a że do
stolicy Katalonii mieliśmy prawie 180 km, to trzeba było wcześnie
wyjechać, żeby coś zobaczyć. W Barcelonie parkingi są dosyć drogie -
zwłaszcza w centrum, więc zaplanowaliśmy sobie, że pojedziemy na parking
do IKEI. Co prawda kuzynka naszego kolegi mówiła, że tam chyba też jest płatny, ale na miejscu
okazało się, że nie jest :) To co mnie urzekło w Barcelonie od samego
początku to system komunikacyjny. Tam jest 8 linii metra !!! Praga i
Rzym się chowają, o Warszawie nie wspomnę. Co więcej - oprócz tych ośmiu
linii metra jest jeszcze kilka linii kolejek naziemnych, że o
autobusach i tramwajach nie będę wspominać. A wszystko jest
przedstawione w sposób tak jasny i przejrzysty, że nawet analfabeta
sobie poradzi.
Kilkanaście metrów od parkingu
mieliśmy stacje kolejki, dalej przesiadka do metra i w przeciągu
kilkunastu minut byliśmy w miejscu docelowym.
A nasze zwiedzanie
Barcelony zaczęliśmy od dzielnicy L'Eixample i słynnych domów: Casa Lieo
Morera, Casa Amatller i Casa Batllo. Te trzy budynki stoją praktycznie
jeden przy drugim i są dziełami słynnych, konkurujących ze sobą
architektów początku XX wieku. Każdy z tych domów jest zupełnie inny i
każdy na swój sposób uroczy, choć najbardziej w oczy rzuca się dzieło
Gaudiego Casa Batllo.
Pozostałe są w zupełnie innym stylu
Domy
te, mimo, że z historią i interesujące nie robią w rzeczywistości
takiego wrażenia jak na zdjęciach. Usytuowane są przy bardzo ruchliwiej
ulicy Passing de Gracia. Gdy się stoi na chodniku przy budynkach to nie
widać ich z fajnej perspektywy, a jak przejdzie się na drugą stronę to
samochody i autobusy psują odbiór. Kilkanaście kroków dalej znajduje się
słynny Casa Mila - dzieło Gaudiego, jeden z symboli miasta, który
niestety trochę mnie rozczarował, bo po tym co widziałam w
przewodnikach, spodziewałam się wielkiego "Wooow", a było tylko "No może
być". Budynek krzywy, pofalowany, inny.
Na
dachu budynku znajdują się dziwne rzeźby, ale znam to tylko z
przewodnika, bo mimo, że mieliśmy jechać na dach to długość kolejki
(stanie ok. godziny) nas odstraszyła. Zresztą pierwszy, ale nie ostatni
raz tego dnia. Lekko rozczarowani ruszyliśmy dzielnicą Garcia, wśród
secesyjnych budynków do Parku Guell. Szczerze mówiąc budynki w dzielnicy
secesyjnej bardziej mi się podobały, niż te słynne okazy, pokazane
wyżej:
Po
drodze udało nam się jeszcze znaleźć budynek Casa Vincens - jeden z
pierwszych budynków Gaudiego, który zbudował dla wytwórcy płytek
ceramicznych. Ten budynek w stylu mauretańskim pokrywają właśnie płytki
ceramiczne. Robi niesamowite wrażenie.
Do
parku Guell weszliśmy bocznym wejściem i na początku też nie wyróżniał
się on niczym szczególnym i nawet zastanawialiśmy się o co chodzi, że jest
taki słynny. Dopiero później, gdy już zeszliśmy niżej zobaczyliśmy jak
wiele atrakcji w sobie kryje. Jedną z większych jest słynna 300 metrowa
ławka - balustrada, zrobiona z tysięcy drobnych fragmentów ceramicznych -
w sumie wygląda jak z potłuczonych kafelek. Śmialiśmy się, że jak Gaudi
zbudował Casa Vincens to wszedł w układ z wytwórca płytek i odbierał
wszystkie potłuczone odpady :)
Niestety nie mam takiego zdjęcia, żeby dokładnie to pokazać, ale poniżej plac, który jest ogrodzony balustradą, z góry:
A tu park:
Kolejną atrakcją parku jest labirynt kolumnad, które mają bardzo ciekawy kształt:
Stojąc
tyłem do labiryntu naszym oczom ukazała się Sala Hipolita, jej strop z
mozaiką zrobioną z potłuczonych kafli i butelek podtrzymuje 86 kolumn, a
dachem jest plac z balustrada, o którym pisałam wcześniej:
Przed wejściem do Sali znajduje się ciekawa fontanna:
i słynna jaszczurka:
A głównego wejścia pilnują dwa dziwne budynki, również stworzone przez Gaudiego, z których jeden przypomina słonia:
W parku jest sporo zieleni i różnorakiej roślinności:
Z
parku Guell podążyliśmy ku kolejnemu dziełu Gaudiego (prawie cały dzień
pod znakiem Gaudiego ;)), któremu poświęcił prawie całe życie -
katedrze Sagrada Familia. To jest bardzo dziwna i niesamowita wręcz
budowla, która od ok. 130 lat jest w budowie. My oczywiście jak zwykle
podeszliśmy nie z tej strony i naszym oczom ukazała się Fasada Męki
Pańskiej, która jest bardziej geometryczna i nowoczesna i niestety, ale
mi się nie podoba.
Ta
część była budowana była już sporo po śmierci Gaudiego, po 1952 roku.
Sama budowla, ale i wyrzeźbione postać są takie bardzo kanciate i
"oporne". Byłam rozczarowane, ale postanowiliśmy zwiedzić katedrę
wewnątrz. Niestety to też nie było nam dane - jak pisałam wcześniej,
kolejka ! Kolejka do wejścia była na 3 godziny stania, a szukając jej
końca obeszliśmy budynek na przeciwległą stronę:
A
im dalej szliśmy tym robiło się bardziej klimatycznie. Do środka co
prawda po zobaczeniu tej kolejki nie weszliśmy, ale dokładnie po drugiej
stronie budynku znajduje się Fasada Narodzenia, która tworzył Gaudi.
Jest zupełnie inna niż ta po drugiej stronie. Robi wrażenie, całość jest
jakby "nalana". Nigdy niczego podobnego nie widziałam:
Z tej strony spędziliśmy dużo więcej czasu, bo dużo bardziej nam się podobało :)
Z pod katedry poszliśmy w stronę starego miasta, które zdecydowanie różni się od tej części części secesyjnej.
Po zjedzeniu obiadu na placu przed Katedrą św. Eulali postanowiliśmy trochę odpocząć i odetchnąć klimatem Barcelony.
Obejrzeliśmy katedrę i okoliczne uliczki:
Udało nam się też zobaczyć dzieło Picassa w centrum miasta:
i zwiedziliśmy wystawę Savadora Dali, niestety nie można było robić tam zdjęć:
Po
spacerze po starówce musieliśmy jednak zbierać się do powrotu. O 22.00
zamykali parking IKEI i musieliśmy zabrać samochód, wsiedliśmy więc do
metra i udaliśmy się w powrotną drogę. Czułam się trochę rozczarowana,
bo więcej się spodziewałam w Barcelonie zobaczyć. Co prawda widzieliśmy tylko
jedna część, ale czułam niedosyt - postanowiliśmy jeszcze tam wrócić.
cdn...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz