Dzień dziewiąty:
W nocy rozpętała się burza. Z
samego rana było pochmurno i mimo, że na Gozo mieliśmy płynąć jak
najwcześniej nie chciało nam się wstawać ;) Na prom wsiedliśmy dopiero o
10.00 i po pół godzinie byliśmy na miejscu - w miejscowości Mgarr
Na miejscu chcieliśmy wypożyczyć skuter, ale ceny były szalone - 40 euro za dzień, pod warunkiem, że wypożyczymy na 2 dni !
Ale
może najpierw słów kilka o samym Gozo. To wysepka wchodząca w skład
Malty, ale zdecydowanie od niej mniejsza - jej powierzchnia to 67 km kw.
Nazwa wyspy wywodzi się od arabskiego Ghawdex, co oznacza "radość".
Jest to wyspa bardzo malownicza, a krajobraz wyjątkowo jak na Maltę -
rolniczy.
Gozo jest położone na trzech wzgórzach, na których położone są miasta. Całe Gozo zamieszkuje ok. 30 tys. mieszkańców.
Tyle
tytułem wstępu. W Mgarrze wsiedliśmy w autobus i pierwszym miejscem, do
którego w tym dniu się udaliśmy była Victoria (zwana przez miejscowych
Rabat) największe miasto na Gozo uważane za stolicę wyspy. Miasto bardzo
klimatyczne, sporo wąskich i krętych uliczek z małymi sklepikami
sprzedającymi lokalne specjały, jak likiery, dżemy czy miody, oraz
kafejek i pastizzerii
Krętymi uliczkami dotarliśmy do głównej ulicy miasta Triq ir-Repubblika
i kawałek podeszliśmy do cytadeli.
Pozwiedzaliśmy
troszkę mury obronne i wróciliśmy na główną ulicę, żeby złapać autobus
do Marsalforn - czytałam, że to bardzo fajne i przyjemne
miasteczko i można miło spędzić czas. Okazało się jednak, że to nie tak
prosto, bo autobusy do Marsalforn jeżdżą raz na godzinę - zresztą na
Gozo to standard - wszystkie autobusy jeżdżą najczęściej raz na 45
minut, a najrzadziej raz na 2 godziny. Biorąc pod uwagę, że np. ze
stolicy do każdego miasta jeździ tylko jedna linia autobusowa.... ;) No
nic, żeby nie stać na przystanku poszliśmy na spacer i w centrum
Victorii znaleźliśmy bardzo przyjemny i klimatyczny ogród,
no
ale mieliśmy tylko pół godziny z spacer, bo trzeba było śpieszyć się na
autobus. Podróż autobusem trwała nie dłużej niż 10 minut. Po drodze
mijaliśmy statuę Chrystusa wznoszącą się nad wzgórzu w Tas-Salvatur
(zdjęcie zrobione z autobusu).
W
Marsalforn nie wiedzieliśmy gdzie wysiąść, zrobiliśmy to na tzw. czuja,
a naszym oczom ukazał się kurort nadmorski z ciekawą promenadą nad
małymi klifami,
porobiliśmy
kilka zdjęć, wypiliśmy cappuccino i wróciliśmy do Victorii. Niestety
nie zobaczyliśmy największych panwi solnych, bo się okazało, że jakieś 3
przystanki za wcześnie wysiedliśmy ;)) Będzie co zobaczyć następnym
razem :) Po wycieczce do Marsalforn mieliśmy udać się na Ramlę, ale
najpierw trzeba było dotrzeć do Xaghary. Autobus z Marsalforn do Xaghra
był dopiero za 1,5 godziny, więc postanowiliśmy wrócić do Victorii i tam
się przesiąść. Ale zapomnieliśmy, że autobusy jeżdżą rzadko i na dworcu
autobusowym okazało się, że najbliższy do Xaghra odjeżdża za godzinę, a
na Ramlę za 1,5 godziny. Szkoda było czasu, bo w Victorii nie było już
co zwiedzać, a wyczytałam w przewodniku, że to "tylko" 4 km. Nie
napisali jednak, że całe 4 km będzie pod górkę. Tym razem szliśmy drogą
asfaltową, która wyglądała mniej więcej tak:
Nasze
drogi przy tym czymś są rewelacyjne ! Mimo, że pokonaliśmy dość stromą
trasę to i tak dotarliśmy do Xaghra sporo przed przyjazdem autobusu.
Xaghra to bardzo ładne i bardzo zadbane miasteczko, choć ludzi to my tam
niewielu widzieliśmy ;) W centrum jest tylko jedna rzecz warta
zobaczenia - kościół.
A tu ciekawostka - stacja benzynowa w Xaghra (wszystkie na całej Malcie podobnie wyglądały)
W
Xaghra znajdują się też jedne z najstarszych wolnostojących budowli
na świecie - Świątynie Ggantija wpisane na listę światowego
dziedzictwa UNESCO, jako pierwsze budowle mealityczne na Malcie.
Niestety, w związku z tym, że nie spotkaliśmy w miasteczku żadnych
ludzi, nie trafiliśmy do nich :(
Ruszyliśmy więc w stronę Ramli.
Jest to zatoczka z piaszczystą plażą, a cały jej urok polega na kolorze
piasku - jest ceglasto-czerwony, a pod wieczór, gdy słońce zachodzi robi
się całkiem czerwony.
Na
Ramli odpoczęliśmy, pokąpaliśmy się i po tych naszych wędrówkach
poczuliśmy zmęczenie i postanowiliśmy wracać. Prom mieliśmy o 18-stej,
wyliczyliśmy sobie ile czasu zajmie nam dojazd do Mgarru i o której
możemy spodziewać się autobusu. Tym razem więc nie czekaliśmy na autobus
długo i spokojnie zdążyliśmy na prom. A że akurat po 18-stej zachodziło
słońce, to cóż może być bardziej romantycznego niż zachód słońca na
promie ;))
Po kolacji szybko poszliśmy spać, bo w piątek postanowiliśmy wstać bardzo wcześnie i znów wrócić na Gozo.
Dzień dziesiąty:
Tylko
co to znaczy wstać bardzo wcześnie, jak słońce wschodziło dopiero po
siódmej ! No więc zanim wstaliśmy, zanim się zebraliśmy i zjedliśmy
śniadanie to zdążyliśmy na prom na 8.30. Promy na Gozo pływają całą
dobę: w nocy co 1,5 godziny, a tak to co 30 minut. My mieliśmy widok z
okna na promy, więc jak zobaczyliśmy, że dobija to zaczęliśmy się
zbierać do wyjścia.
W
tym dniu naszą podróż zaczęliśmy od Azzure Window. No, ale żeby tam
dojechać najpierw musieliśmy dotrzeć do Victorii, gdzie znów czekaliśmy
na autobus 40 minut !!! No ale w końcu po 10-tej dotarliśmy do miejsca,
gdzie skały tworzą coś na kształt okna, pod którym przepływa woda.
Jest
to miejsce bardzo malownicze i oblegane przez turystów. Tu opowiem
anegdotkę. Japońscy turyści znani są w świecie z tego, że wszędzie gdzie
się pojawią pstrykają zdjęcia. W pewnym momencie przy Azzure Window Mąż mówi do mnie: "Tu na Malcie Japończycy chyba mają zakaz robienia
zdjęć", ja zdziwiona pytam się dlaczego, a On na to, żebym się
odwróciła. Patrzę, a tam grupa chyba 30 Japończyków, stoją na wprost
okna, każdy ze szkicownikiem i szkicują :)) Wyglądał to przezabawnie ;))
Azzure
Window jest też znane jako świetne miejsce do nurkowania. Są tam
podobno piękne podwodne jaskinie i można spokojnie podziwiać cały
podwodny świat. My mieliśmy tylko maski, więc na snurkowaniu się
skończyło, ale i tak było pięknie ! Małe rafy, kwitnące roślinki i
wielokolorowe rybki. Super !
Z Azzurre Window planowaliśmy klifami
dotrzeć do malowniczej miejscowości Xlendi. Ruszyliśmy w drogę mijając
po drodze Fungus Rock - najbardziej rozpoznawalna skałę na Gozo. Wyrasta
ona z morza na mniej-więcej 50 m i kiedyś znana była z tego, że
występował tam cynamorium szkarłatny - grzyb bardzo cenny, stosowany w
ziołolecznictwie. Ale było to dawno, gdy wyspa była zamieszkiwana przez
Joannitów.
Znaleźliśmy
wąską ścieżkę miedzy polami i ruszyliśmy na klify. Uszliśmy może 500
metrów, gdy na horyzoncie pojawił się wielki pies, który biegł w naszą
stronę. W tle słychać znów było wystrzały polujących na ptaki, więc
postanowiliśmy zawrócić i dotrzeć do Xlendi inną drogą. Gdy wracaliśmy
na przystanek, zobaczyłam autobus, który jechał na Azzure Window,
przyspieszyliśmy i myśleliśmy, że chwile tam postoi, niestety wysadził
turystów, zabrał nowych i ruszył. Byliśmy jakieś 50 m od przystanku jak
ruszał, kierowca widział, że biegniemy, machaliśmy i ani nie zaczekał,
ani się nie zatrzymał. Cóż było robić, ruszyliśmy piechotą i po
pokonaniu kolejnego stromego podejścia dotarliśmy do San Lawrenz,
a stamtąd ruszyliśmy wąską drogą wśród malowniczych krajobrazów w stronę klifów
Po
drodze minęliśmy też kamieniołomy piaskowca. Bardzo nas zaciekawił
sposób pracy w tych kamieniołomach. Wycinano już gotowe bloczki, które
wywozi się na ciężarówkach i z których buduje się domy.
Po blisko półtoragodzinnej wędrówce wśród pól i kamieniołomów dotarliśmy w końcu na klify:
Wreszcie
normalna droga, ale nie cieszyliśmy się nią długo. Po jakimś czasie
okazało się, że zakręca i w żaden sposób nie ma szans dotrzeć do Xlendi.
Znów więc zboczyliśmy w wąską ścieżkę. Tym razem na szczęście nie były
to tereny łowieckie, tylko pola uprawne i sady pomarańczowe.
Pola też się skończyły, a my stanęliśmy na klifie, gdzie w dole był cel naszej podróży Xlendi
Tylko jak tam zejść ?
Mimo
braku drogi, ba nawet ścieżki, udało znam się zejść do miasteczka.
Byliśmy padnięci i głodni. Najpierw krótki spacer po zatoce, a potem
restauracja nad brzegiem morza.
Trochę zaszaleliśmy, ale to była ostatnia okazja, żeby najeść się ryb, więc zamówiliśmy zupę rybną
a potem jeszcze doradę z pieca :))
Ależ była pyszna. Mnniam !!! Tak dobrej ryby dawno nie jadłam :)
Ale
czas biegnie nieubłaganie i nasze ostatnie popołudnie na Malcie
dobiegało końca. Ruszyliśmy niespiesznym krokiem w stronę przystanku
(tym razem przed wejściem do restauracji sprawdziliśmy rozkład jazdy ;))
i dotarliśmy do Victorii, ale tam znów czekanie na autobus do Mgarr. To
czekanie na autobusy na Gozo może doprowadzić do pasji, ale byliśmy tak
zmęczeni, że nie mieliśmy siły iść kolejne 5 km. Tym bardziej, że
chcieliśmy jeszcze zwiedzić Mgarr. Korzystając z wolnego czasu w
Victorii zakupiliśmy kilka lokalnych likierków w wersji miniaturowej dla
rodziny, a dla nas większą butelkę, i miodzik cytrusowy i jeszcze dżem z
opuncji. Ciekawostką dla nas była wystawa w sklepiku przy głównej
ulicy, wokół słońce i kwitnące roślinki,
a na wystawie święta :)) i to w październiku :))
Do Mgarr dotarliśmy jak już się ściemniało, mieliśmy 1,5 godziny do promu, więc pooglądaliśmy tyle ile się dało
i żałowałam, że mieliśmy tak mało czasu, i że widzieliśmy je tylko wieczorową porą.
Następnym razem nadrobimy ;))
Tym razem na promie nie oglądaliśmy już zachodu słońca, bo było ciemno.
Po powrocie szybka kolacje i spać.
cdn...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz