Niestety pierwsze wrażenie z Neapolu nie jest korzystne, tym bardziej, że przekłada się na wiele miejscowości. Zaniedbane, walące się budynki, których pokazałam na zdjęciach chyba już wystarczająco dużo, wysmarowane pseudograffiti to jedno, ale brud, śmieci na ulicach i po prostu wszędzie to już przechodziło wyobrażenia. Fakt, że Neapol i okolice w tym temacie padły ofiarą mafii. Przez wiele lat, przez układy lokalnych polityków i decydentów z bossami mafii, camorra wygrywała większość, o ile nie wszystkie, przetargi na wywóz śmieci i utylizację odpadów. I oczywiście ze swoich obowiązków się nie wywiązywała. Pieniądze brała, śmieci walały się po ulicach, a nikt nie miał odwagi lub nie miał ochoty egzekwować obowiązków wynikających z umowy od camorry. I tak przez lata Neapol obrastał w śmieci i został okrzyknięty najbardziej zaśmieconych miast Europy - na ulicach mogło zalegać nawet 1600 ton śmieci. Zaczęło się to zmieniać, śmieci są już wywożone regularnie, ale wielu miejsc, niegdyś zanieczyszczonych nikt nie uprzątnął do dziś i wciąż można spotkać śmieci w wielu częściach miasta i regionu.
Równie brzydkie są plaże Kampanii. Pominę fakt, że plaże są czarne. To akurat zasługa Wezuwiusza. Plaże są powulkaniczne, a piasek, który się tam znajduje podobno świetnie działa na bóle reumatyczne. Zakopanie się w nim i wylegiwanie działa ponoć cuda. Ale...
Wybrzeże Kampanii jest dość długie, ale plaż znajduje się naprawdę nie wiele. A jeśli już ktoś myśli o plażach publicznych to może się rozczarować tak jak ja. Owszem są, ale nie dość, że maleńkie to do tego okropnie brudne, zaśmiecone i zaniedbane.
Tak wygląda plaża w Ercolano, do której mieliśmy 2 minuty:
Drugie zdjęcie oddaje wielkość plaży (ten mały kawałek na pierwszym planie). O śmieciach nie wspomnę.
Inną plażą, na której byliśmy była plaża w Sorrento. Tam większość miejsc do opalania i z zejściami do wody znajduje się na betonowych pomostach. Jednak wszystko to są plaże prywatne, gdzie za wstęp trzeba kilka euro zapłacić.
W dniu naszego wyjazdu zleźliśmy jeszcze jedną plażę z czarnym piaskiem - w Torre del Greco, długa, ciągnęła się ok. 2 km, jednak znowu w przeważającej większość (ok. 90 %) to były plaże prywatne.
Tak, więc plaż w tych okolicach nie polecam, chyba, że na chwilę.
To co mnie niezmiennie zaskakuje w wielu krajach to styl jazdy kierowców. Włosi też są specyficzni, a na południu zdecydowanie inni niż na północy. Przede wszystkim, co mnie niezmiernie zdziwiło jest tam mniej skuterów. Przeważnie spotyka się małe, nieziemsko poobijane auta. Ale styl jazdy jest tam jakiś kompletnie inny. Znak "Stop" no po co to komu - wystarczy zatrąbić, że się jedzie. Zatrzymanie się na środku drogi, żeby załatwić jakąś sprawę też nie stanowi problemu, czy na chwilę stanie się na pasach - nie ma sprawy ;) Tam się nikt o to nie złości. Po prostu wymijają i jadą dalej, bez trąbienia, wyklinania, złoszczenia się. Widzieliśmy nawet scenę, gdzie policjant szukał kierowcy stojącego na drodze samochodu, ten wyszedł z baru mówiąc, że zaraz skończy i odjedzie. Policjant na to ok i pojechał dalej. Nie wiem jak jest we Włoskich przepisach, ale na południu nie widziałam, żeby ktoś używał fotelików dla dzieci (może używają, ale ja nie widziałam). Dzieci wożą na kolanach, często z przodu, czasem na kolanach u kierowcy.
Ludzie, których spotykaliśmy, z którymi rozmawialiśmy z reguły sympatyczni, otwarci, zwłaszcza gdy mówimy po włosku. Sporo się nasłuchałam wcześnie o dialekcie neapolitańskim, a oglądając film "Gomorra" wydawało mi się, że to kompletnie z włoskim nie ma nic wspólnego i coś w tym jest. Jak rozmawiali miedzy sobą to trudno było mi wyłowić choćby pojedyncze słowa. Jedną z cech, którą udało nam się rozpoznać jest mówienie: "sz" zamiast "s", zwłaszcza, gdy s jest przed spółgłoską. Na szczęście oficjalnym językiem jest tam Włoski i mogliśmy się dogadać ;)
Jak wcześniej wspominałam gdybyśmy jadą do Neapolu mieli tę wiedzę co mamy, to pewnie byśmy nie wypożyczali samochodu. Pisałam też już o kolei podmiejskiej o nazwie Circumvezuviana, którą spokojnie można zwiedzić okolice. Stacje znajdują się przy najważniejszych miejscach regionu, np. w Ercolano, żeby zwiedzić Herakulanum lub przesiąść się do busa wiozącego na Wezuwiusza, albo w Pompejach - stacja jest przy samym wejściu do ruin, czy do samego Sorrento, gdzie stacja znajduje się w sercu miasteczka. Taka forma podróżowania jest dość szybko, bo unika się korków ciągnących się wzdłuż wybrzeża.
O kuchni Kampanii pisać już nie będę, wszystko opisałam tu i tu, więc jak ktoś ma ochotę na pizzę lub owoce morza, to może poczytać ;)
Reasumując dziwna ta Kampania odraża i przyciąga. Myślę, ze kiedyś tam jeszcze pojadę, chciałabym jeszcze kilka rzeczy zobaczyć tak w samym Neapolu, jak i w regionie. Czy warto - trudno powiedzieć, każdy lubi co innego. Dopóki sam się człowiek nie przekona, nie polubi tego miejsca na podstawie opowieści.
